Przede wszystkim określany jako patriota. Był wybitnym muzykiem, kompozytorem i pianistą. Interesowała go polityka przez co stał się działaczem niepodległościowym. Z czasem objął stanowisko premiera i ministra spraw zagranicznych. Jego międzynarodowa sława pomogła w prowadzeniu dyplomacji, która przyczyniła się do odzyskania przez Polskę niepodległości. Ignacy Jan Paderewski – człowiek, który przywiózł do Poznania Powstanie Wielkopolskie.
Muzyczny rozwój mistrza
Ignacy Jan Paderewski urodził się 18 listopada 1860 roku w Kuryłówce na Podolu. Był synem administratora ziemskiego, który uczestniczył w powstaniu styczniowym. Jego matka Poliksena Nowicka, umarła niedługo po jego urodzeniu. Opiekę nad małym Paderewskim przejął ojciec, a później ciotka.
Od dziecka Ignacy interesował się muzyką. To wtedy zaczął objawiać się jego talent. Pierwsze dźwięki ćwiczył na fortepianie swoich rodziców. Z biegiem lat zaczął naukę w Instytucie Muzycznym w Warszawie. Po ukończeniu Konserwatorium Warszawskiego został w nim nauczycielem kursu fortepianowego. W 1881 roku Paderewski udał się do Berlina, żeby szlifować grę na fortepianie. Później uczył się w Wiedniu. Było to możliwe dzięki pieniądzom, które dostał od aktorki Heleny Modrzejewskiej. Kilka lat później Paderewski zagrał swój pierwszy koncert – w Paryżu. Po występie otworzyły się dla niego drzwi kariery.
Koncertował i prezentował swój talent po całym świecie. Z czasem jednak pojawiły się problemy finansowe, które zmusiły go do wyjazdu do Stanów Zjednoczonych. W 1899 roku przeprowadził się do Szwajcarii, gdzie skomponował operę „Manru”, którą wystawiono w Dreźnie, we Lwowie, a w końcu w amerykańskiej Metropolitan Opera w 1902 roku.
Działalność polityczna Paderewskiego
Ignacy Jan Paderewski od wczesnych lat przejawiał również zainteresowanie polityką. Od dziecka wpajano mu wartości takie, jak miłość, patriotyzm czy oddanie. To w przyszłości przełożyło się na życie pianisty. W 1908 roku Paderewski zlecił rzeźbiarzowi Antoniemu Wiwulskiemu wykonanie pomnika upamiętniającego zwycięstwo wojsk polskich nad wojskami Zakonu Krzyżackiego w bitwie pod Grunwaldem. Dwa lata później odbyło się uroczyste odsłonięcie monumentu, w trakcie którego Paderewski wygłosił przemówienie o charakterze niepodległościowym.
Później w czasie wojny Paderewski na dobre zajął się polityczną działalnością. Wraz z Henrykiem Sienkiewiczem był współzałożycielem Szwajcarskiego Komitetu Generalnego Pomocy Ofiarom Wojny w Polsce. W 1915 roku wyjechał do Stanów Zjednoczonych. To w tym okresie stałym punktem koncertów Paderewskiego stały się przemówienia niepodległościowe. To dzięki niemu zamieszczono kwestię niepodległości Polski w 14 słynnych punktach Wilsona. W sierpniu 1917 roku został przedstawicielem Komitetu Narodowego Polski w Stanach Zjednoczonych.
Rok 1918 to wielki powrót Paderewskiego do Polski. W tym czasie odwiedza Gdańsk a później Poznań. I to właśnie ta wizyta stała się przełomowa w Wielkopolsce. Stała się impulsem do wybuchu Powstania Wielkopolskiego. W 1919 roku objął funkcję premiera. Zajmował także stanowisko ministra spraw zagranicznych. W grudniu podał się do dymisji.
W 1922 roku wrócił do Stanów Zjednoczonych, gdzie koncertował. Zarobione pieniądze przeznaczał na cele charytatywne. Kiedy wybuchła II wojna światowa Paderewski wszedł w skład władz Polski na uchodźstwie. Został przewodniczącym Rady Narodowej Rzeczypospolitej Polskiej w Londynie, która stanowiła substytut sejmu na emigracji.
Poznańska historia Ignacego Jana Paderewskiego
Ignacy Jan Paderewski w Poznaniu bywał od 1890 roku. Koncertował tu i przemawiał do mieszkańców. Jednak najsłynniejszy pobyt kompozytora odbył się w grudniu 1918 roku. To właśnie ta wizyta stała się iskrą zapalną do wybuchu Powstania Wielkopolskiego.
Wiadomość o zbliżającym się przyjeździe Paderewskiego do Polski dotarła do Poznania drogą telegraficzną już 21 grudnia. Informację tę opublikowano na łamach „Kuriera Poznańskiego”. Ta wiadomość wstrząsnęła poznaniakami. Paderewski jechał do Warszawy i miał zatrzymać się w stolicy Wielkopolski. Na ten czas do miasta ściągnięte zostały oddziały Straży Ludowej. Kiedy Niemcy zorientowali się co się dzieje, próbowali nie dopuścić do wyjścia Paderewskiego z pociągu.
W Rogoźnie na stacji, do wagonu w którym jechał Paderewski, wszedł niemiecki kapitan Andersch, reprezentujący Ministerstwo Spraw Zagranicznych, który przekazał Paderewskiemu żądanie niezatrzymywania się w Poznaniu. Oświadczenie to zostało zdecydowanie odrzucone. O godzinie 21.10 na dworzec cesarski w Poznaniu wjechał pociąg z kompozytorem. Później przejechali pod budynek hotelu „Bazar”, gdzie Paderewski wygłosił przemówienia do zebranego tłumu. Myślą przewodnią nie było nawoływanie do walk. Paderewski starał się tonować nastroje i wyrażał radość z odzyskanej przez Polskę niepodległości.
27 grudnia około godziny 17.00 w Poznaniu padły pierwsze strzały. Do dziś nie wiadomo kto i dlaczego to zrobił. Dla rozgoryczonych Poznaniaków była to iskra zapalna, która wywołała falę poruszenia. Zamieszanie i strzelanina z czasem zaczęła nabierać zorganizowanej formy. Do wyjazdu z Poznania Paderewski przebywał w hotelu, gdzie prowadził rozmowy polityczne. W dalszą podróż do Warszawy ruszył 31 grudnia.
Życie po powstaniu
W swoich wspomnieniach moment wybuchu Powstania Wielkopolskiego Paderewski opisał bardzo ogólnie i niedokładnie. To świadczy o niezorientowaniu w sytuacji i nieangażowanie się w sprawy powstańcze. Po dotarciu do Warszawy Ignacy Jan Paderewski objął funkcje premiera i ministra spraw zagranicznych.
Paderewski pojawiał się w Poznaniu jeszcze kilkukrotnie. W marcu 1919 roku i 27 grudnia w pierwszą rocznicę wybuchu Powstania Wielkopolskiego. Poznaniacy przywitali go bardzo otwarcie. Paderewski wziął udział w obchodach rocznicowych i odtworzył wydarzenia powitalne sprzed roku. Artysta znów przemówił z okna hotelu, a zrobione wtedy zdjęcia często są podpisywane jako przyjazd z 26 grudnia 1918 roku.
Ostatnia wizyta Paderewskiego w stolicy Wielkopolski odbyła się w listopadzie 1924 roku. Wtedy w Ratuszu otrzymał dyplom Honorowego Obywatela Miasta Poznania, a w Auli Uniwersyteckiej odebrał doktorat honorowy Uniwersytetu Poznańskiego. W tym czasie odbył się również koncert utworów I. J. Paderewskiego z udziałem kompozytora. W 1931 roku pianista ufundował miastu pomnik prezydenta Thomasa W. Wilsona.
Ignacy Jan Paderewski do końca życia był działaczem niepodległościowym. Zmarł 29 czerwca 1941 roku w Nowym Jorku z powodu zapalenia płuc. Został pochowany na Narodowym Cmentarzu w Arlington, niedaleko Waszyngtonu. W czerwca 1992 roku jego szczątki sprowadzono do kraju, gdzie spoczęły w archikatedrze św. Jana w Warszawie. Ignacy Paderewski został odznaczony m.in.: Orderem Orła Białego, Wielką Wstęgą Orderu Odrodzenia Polski, Orderem Imperium Brytyjskiego, francuskim Krzyżem Wielkim Orderu Legii Honorowej, a pośmiertnie Orderem Virtuti Militari V klasy.
Czytaj także: Uliczne hydranty w specjalnych przebraniach | wpoznaniu.pl
